Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Το ρέκβιεμ των νεανικών μου ονείρων

Μια ημέρα με Θεόφτωχη βροχούλα θα χωθώ στον τάφο μου και θα χουζουρέψω. 
Η ελπίδα...
Αναρωτιέσαι γιατί;;; Δεν μπορώ να σου μιλήσω με τη γλώσσα των λουλουδιών. Μυθική αοριστία η ζωή. Όταν νομίσεις ότι την κέρδισες ή την απόκτησες, έχεις ήδη πεθάνει. Ευδαιμονία άνοιξης η προσδοκία μέσα στο σκοτάδι της αιώνιας στιγμής. 
Η αστοχασιά, η αφέλεια της νιότης και η ωριμότητα
Ή το παιδί με τις καραμέλες 
Mέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα... Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. 
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.