Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Μια Θέληση που μπορεί και πρέπει να γίνει Συνήθεια!

Ναι. Υπάρχουν κι αυτές οι στιγμές. Εκείνες που, όχι επειδή έγραψες ή είπες ότι είχες να πεις ή να γράψεις, απλά το μυαλό σταματά να σκέφτεται οτιδήποτε μπορεί να του εξάψει τη διάθεση να εκφράσει αυτά που το «ταλαιπωρούν». Και τότε, τι ;
Το κενό ; Η απραξία ; Η κατάθλιψη, ή εκείνη η κούραση της καθημερινότητας που σκεπάζει σα βαριά, τσόχινη κουρτίνα Βικτωριανής εποχής τα «παράθυρα» της σκέψης ;
Και μήπως τελικά, μία από τις πιο αδυσώπητες αλήθειες του καιρού μας, είναι ακριβώς αυτό ; Ότι σταματήσαμε ως λαός, ως σύνολο, να «παράγουμε» με τη σκέψη μας, από απλές, καθημερινές λύσεις, μέχρι τα διαχρονικά εκείνα νοήματα που μας έκαναν ξεχωριστούς στο διάβα της Ιστορίας ;

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014

Εδώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου...

Στην πόρτα ενός φρενοκομείου συνάντησα ένα νέο με πρόσωπο ωχρό και όμορφο, γιομάτο απορία.
Κάθισα δίπλα του στο παγκάκι και τον ρώτησα, «Γιατί είσαι εδώ;»
Με κοίταξε έκπληκτος κι αποκρίθηκε:
« Άστοχη η ερώτησή σου αλλά θα σου απαντήσω. Ο πατέρας μου με ήθελε πιστό αντίγραφό του, το ίδιο και ο θείος μου. Η μάνα μου ήθελε ν΄ ακολουθήσω πιστά την εικόνα του άντρα της του θαλασσινού. Ο αδελφός μου σκέπτεται πως θα ΄πρεπε να του μοιάζω, να γίνω αθλητής περίφημος. Ο δάσκαλός μου στη φιλοσοφία, ο δάσκαλος της μουσικής κι δάσκαλος της λογικής με ήθελαν είδωλο του προσώπου τους μες στον καθρέφτη.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Σαρκοφάγοι γέρακες... μια ζωή πεθαίνει, μια πνοή περνά, τάχα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά;

''Άσε το φθινόπωρο γύρω σου να στρώσει τ’ άνθη τα στερνά, μια ζωή πεθαίνει, μια πνοή περνά, τάχα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά; Άσε το φθινόπωρο γύρω σου ν’ απλώσει μια στερνή ευωδιά…''

Του εκλεκτού φίλου 
Παναγιώτη Αντωνόπουλου

Δειλινή μου!
Πάει κι αυτό το καλοκαίρι! Πέταξε σαν συννεφάκι που το σπρώχνουν άγριοι λεβάντες και υγροί νοτιάδες. Τα γλαυκά του μάτια έκλεισαν, ο ουρανός του γέμισε αστραπές με σχήμα φιδιών, οι βροντές του κάνουν τ’ άστρα να τρέμουν.
Ο βορράς, η πατρίδα σου, σε ζήτησε και πάλι να γίνεις μέτοικός της ύστερα από το ταξίδι σου στο χλοερό νότο. Να βρεθείς έτσι στο μουντό χρώμα της και φύλακας του σκορπισμένου χώματος των τύμβων της. Κι εγώ να μείνω μόνος ναυαγός του βαθυγάλαζου πελάγους και τυλιγμένος στις μενεξελιές πινελιές του Μεσσηνιακού ορίζοντα. << Βασιλιάς της γης μου >> όπως μου τραγούδησες, << ένας Οδυσσέας, στο παλάτι του Τριφυλιακού Αλκίνοου >> μου επανέλαβες. Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Δεν θέλω στα ηλιοβασιλέματα να τρέμω...

Ματωμένο δειλινό σαν τότε, σαν την στιγμή εκείνη, που άγγελοι θα ραντίζουν με φωτιά και ατσάλι την τελευταία δύση. 
Τρομαγμένες σκιές θα τρέχουν να κρυφτούν στην αγκαλιά του δειλινού. Συνειδήσεις ποικίλες, άλλες θα κολλούν σαν άστρα ψηλά στο θόλο και άλλες  θα χάνονται στο μαύρο φόντο. Η κόλαση μαύρη και  πώς να ξεχωρίσεις τις μαύρες ψυχές;;; 
Τώρα κάποια τοιχοκολλημένα παράπονα στιγματίζουν τους ενόχους. Ο ‘’Οβραίος’’ με το σκούφο του  κρυφοκοιτάζει από τις γρίλιες τις τραγικές φιγούρες των δυστυχισμένων. Αυτών που χωρίς  ξένα χέρια και πόδια  προσπαθούν να βαδίσουν στη ζωή.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Ένας άνθρωπος στην οδό της ευλογίας

«Ήταν κάποτε ένας μορφωμένος άνδρας που επί οκτώ χρόνια παρακαλούσε το Θεό να του στείλει έναν άνθρωπο να τον διδάξει την αλήθεια.
Και κάποτε που ένιωσε αυτή την επιθυμία πολύ έντονη, άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: 
‘Πήγαινε στην εκκλησία, κι εκεί θα βρεις έναν άνθρωπο που θα σου δείξει την οδό της ευλογίας’. Πήγε εκεί, και βρήκε έναν φτωχό, ξυπόλυτο, με πόδια γεμάτα πληγές και σκόνη, και όλα του τα ρούχα δεν άξιζαν ούτε δυό δεκάρες.Τον χαιρέτησε, και του είπε:

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Το παράπονο...

Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές… 
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Το πανέρι με τα σταφύλια...

Μια φτωχιά γυναίκα περνούσε κάποτε δίπλα από ένα αμπέλι γεμάτο σταφύλια.
«Πως θα 'θελα να είχα ένα τσαμπί απ' αυτά!»
Εκείνη τη στιγμή, περνά ο νοικοκύρης του αμπελιού. Τη χαιρετά και της λέει:
-Κυρούλα, θα 'θελες κανένα σταφύλι;
Και στην καταφατική απάντηση της, χώθηκε μέσα στ' αμπέλι για να κόψει.
Η γυναίκα περίμενε. Πέντε, δέκα λεπτά, ένα τέταρτο πέρασαν, χωρίς ο αμπελουργός να φανεί.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Υπεράνω όλων η αγάπη!

Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε καὶ νὰ τοὺς συμπονᾶτε ὅλους. «Καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη• ὑμεῖς δέ ἐστε μέλη Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους» (Α' Κορ. 12, 26-27). 
Αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία• ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ὁ ἄλλος νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, ὅτι εἴμαστε ἕνα. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωισμός. Νὰ μὴ ζητᾶμε, «ἐγὼ νὰ σταθῶ, ἐγὼ νὰ πάω στὸν Παράδεισο», ἀλλὰ νὰ νιώθομε γιὰ ὅλους αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ταπείνωση.

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Το νόμισμα της καλοσύνης...

Δεν μπορώ να κρύψω την οργή μου όταν συλλογίζομαι την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την απάτη το ψέμα την απανθρωπιά.Δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, στην Ελλάδα των δολοφονικών μνημονίων, με μια κυβέρνηση απάνθρωπη που αποτελείται από ανθρωποειδή τέρατα. Κάθε μέρα είναι μια μέρα πόνου για τον φτωχό και τον άλλοτε μικρομεσαίο. Καθημερινά όλο και κάποια πονεμένη ιστορία θα δει το φως της δημοσιότητας. Ιστορίες που εξαγριώνουν τη ψυχή μου. Όμως ημερεύω,έστω για λίγο, όταν ανακαλύπτω ανθρώπους πραγματικούς, που έχουν ανθρωπιά μέσα τους. Ανθρώπους που υπήρξαν, που υπάρχουν και θα υπάρχουν.Ανθρώπους,λιγοστούς βέβαια, δεν τρέφω αυταπάτες, αλλά ήταν , είναι και θα είναι το αλάτι της γης.Μια ακτίνα φωτός, μια σταγόνα βάλσαμου στον ανθρώπινο πόνο. 

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Μόνο ο Θεός το ξέρει!!!

aloga
Κάποτε ζούσε σ” ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.
Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.

-»Μα καλά είσαι ανόητος;» ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

Αγάπη, ο μόνος θησαυρός...

How can I stop my tear
Πως μπορώ να σταματήσω το δάκρυ μου
when about wars I hear
όταν διαρκώς ακούω για πολέμους
how can I, how can I
πως μπορώ, πως μπορώ
How can I live in a lie
Πως μπορώ να ζω σε ένα ψέμα
when around me people die
όταν γύρω μου άνθρωποι πεθαίνουν
how can I, how can I
πως μπορώ, πως μπορώ

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

«Ξύπνα, πριν φύγει η ζωή»

Ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα τα οποία θα χαράμιζε μεταξύ σκέψεων και σιωπής, όμως το φως του απογευματινού ήλιου σχεδόν τον πρόσταξε να βγει για λίγο έξω στον αυλόγυρο του μοναστηριού.
Ο ουρανός ήδη είχε πάρει την κοκκινωπή του απόχρωση δίδοντας πνοές δροσιάς στα πλάσματα της φύσης. Προχώρησε κοιτώντας τα δέντρα που χόρευαν μέσα στην ακινησία τους. Ήχοι πουλιών καλούσαν το σούρουπο να έρθει ταχύ. Κυριακάτικο απόγευμα του Ιουνίου και όλα μαρτυρούσαν μια γλυκιά απουσία…
Κατευθύνθηκε προς το καθολικό με την ελπίδα μήπως υπάρχει κάποιος προσκυνητής για να τον εξυπηρετήσει. Δεν είδε κανέναν. Στο μανουάλι έκαιγαν μερικά κεράκια, απόδειξη ότι κάποιος πέρασε από εκεί.

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Μην περιμένεις να βρεις τον εαυτό σου για να ξεκινήσεις...

Περιμένεις μέρες, μήνες, χρόνια, σε ένα στημένο ραντεβού. Δεν ήρθε ακόμη. Δεν φάνηκε. Άργησε πολύ, τόσο που μάτωσαν τα μάτια στην αναμονή, τόσο που ράγισε η καρδιά στην προσμονή.Θα στο πω εγώ κι ας πονέσεις. Δεν θα έρθει… Μην περιμένεις...Όχι γιατί σε απορρίπτει. Αλλά γιατί δεν μπορεί να έρθει. Δε στο υποσχέθηκε, ποτέ. Εσύ το φαντάστηκες, εσύ είχες ανάγκη να το πιστέψεις.
Δεν θα έρθει ποτέ εκείνος ο εαυτός που περιμένεις χρόνια στο ραντεβού.Δεν θα έρθει ποτέ η μέρα όπου θα εμφανιστεί εντός σου ένας εαυτός καλοντυμένος, τέλειος, άψογος, αναμάρτητος, αψεγάδιαστος. Όχι δεν θα ‘ρθει. Δεν μπορεί να έρθει, γιατί απλά δεν υπάρχει.Το ξέρω, στο είπαν, το άκουσες, το ήθελες και εσύ κατά βάθος, σαν άλλοθι σαν δικαιολογία, για να μην ξεκινήσεις ποτέ το ταξίδι. Ίσως κάποιοι που παίζουν με τις καρδιές των άλλων, να στο υποσχέθηκαν.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Ένα ταπεινό ζώο σήκωσε στις πλάτες του το Θεό-Οι άνθρωποι τον σταύρωσαν!!!

…καί είπεν ο Θεός εξαγαγέτω η γή ψυχήν ζώσαν κατά γένος, τετράποδα και ερπετά κατά γένος και εγένετο ούτως…
Βιβλίον Γενέσεως στίχος 24-Μετάφρασις των εβδομήκοντα
Ο γάιδαρος είναι ζώο πειθαρχικό και ακατάδεχτο, που μαζί με το σκύλο, τη γάτα, την κατσίκα, το πρόβατο, το βόδι, το άλογο, το μουλάρι και τα πουλερικά, αποτελεί την κοινωνία των ζώων του χωρίου.Τρώει μόνο χορταρικά, χωρίς να ενδιαφέρεται αν είναι ξερά ή χλωρά, με κανένα όμως τρόπο δεν τα θέλει βρασμένα.Στους ξηρούς καρπούς έχει κι ΄αυτός τις προτιμήσεις του. 
Εκείνο πού είναι χαρακτηριστικό,είναι ο τρόπος που δουλεύει το επάνω του αχείλι όταν περιμαζεύει το χόρτο, για να το φέρει στις δοντάρες του, χερόβολο-χερόβολο, ενώ την ίδια στιγμή τα μεγάλα του ρουθούνια είτε από ερεθισμό είτε από σκοπιμότητα φυσάνε μ ένα ηχηρό ρουθούνισμα.Το φαί του το κερδίζει με τον Ιδρώτα του και ύστερα από πολλή δουλειά. 

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Οι δυνατοί άνθρωποι δεν βάζουν τους άλλους κάτω, αλλά τους τραβάνε να σηκωθούν!!!

Οι σημερινοί μόνο για το συμφέρον τους νοιάζονται… Αδιαφορούν τελείως για το γενικό καλό, για την Πατρίδα, για το Κράτος ! Πα ! Πα ! Πα ! Κατάντια ! Παλιά υπήρχε και φιλότιμο. Προσπαθούσε ο άλλος που έπαιρνε ένα αξίωμα, να κάνει κάτι! Με ψήφισαν, σου λέει, με εμπιστεύθηκαν! Πολλοί μάλιστα έβαζαν και από την τσέπη τους, για να γίνει κάτι καλό στο χωριό η στην Πατρίδα… στο κράτος. Η Πατρίδα είναι σαν μεγάλη μάννα.

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

Μεγάλο κακό νά ὁρμοῦν ἐπάνω σου ἄλλοι, νά σέ σπιλώσουν!

Μεγάλο κακό ἡ κακογλωσσιά. Μεγάλο κακό νά ὁρμοῦν ἐπάνω σου ἄλλοι, νά σέ σπιλώσουν!
Συμβαίνει. Ξαφνικά. Ἀπότομα. Καί ἄλλοτε εἶναι μιά δίκαιη κρίση τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς· καί ἄλλοτε ὄχι.
•Στήν πρώτη περίπτωση, ὅταν εἴχαμε καί ἐμεῖς φταίξει, ὅταν εἴχαμε ὑποπέσει σέ κακές πράξεις καί «ἐνέργειες», ἀποδίδοντας σέ ἄλλους μομφές, ἀνάλογες μέ ἐκεῖνες πού μᾶς ἀποδίδουν, ἔχομε χρέος νά μή κολλᾶμε στό πόσο ὑποφέρομε, ἀλλά νά φροντίζωμε, καί νά διορθώσωμε τά «πράγματα», ἀλλά καί νά διορθωθοῦμε. Καί τότε ἡ καταφορά ἐναντίον μας θα σταματήσει.
•Στήν περίπτωση, πού μᾶς κακολογοῦν μέ λόγια σκληρά, ἒνῶ ἐμεῖς δέν θυμόμαστε νά εἴχαμε ποτέ κάμει τέτοια λάθη σέ βάρος ἄλλων, εἶναι φυσικό νά αἰσθανόμαστε πολύ ἄσχημα.
* Μήπως ὅμως ἔχομε καί τότε, ὑποχρέωση νά κάνωμε τήν σκέψη, ὅτι μπορεῖ νά μήν εἴμαστε τόσο ἀθῶοι, ὅσο τό φανταζόμαστε;

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει ή σε έχει εγκαταλείψει ο Θεός...


Μια Διδακτική Ιστορία

Ένας ορειβάτης θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας. Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. 
Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. 

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

«Δεν θέλω τίποτα για μένα, μόνο για τους Έλληνες που λιμοκτονούν»

Στέλιος Κυριακίδης, η απίστευτη ιστορία ενός Μεγάλου αλλά άγνωστου Έλληνα!
Ο Στυλιανός (Στέλιος) Κυριακίδης γεννήθηκε στην Πάφο στις 4 Μαϊου 1910.Πάνω από έναν αιώνα πια.Φτωχόπαιδο ήταν και κάποια στιγμή ξεκίνησε τον αθλητισμό στην Λεμεσό. Του άρεσε να τρέχει από πιτσιρίκι. Κατάφερε, μάλιστα, να πάρει μέρος ως δρομέας με την ελληνική εθνική ομάδα στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936!
Αγροτόπαιδο, με έρωτα για τον αθλητισμό και ταλέντο, από το 1934 τα μαζεύει και μετακομίζει στο Χαλάνδρι.
Έπιασε δουλειά στην ΔΕΗ (τότε Ηλεκτρική Εταιρεία) και πήγαινε να μετράει τα ρολόγια στα σπίτια του κόσμου για να βγάλει το μεροκάματο.Τα έμπλεξε ο πόλεμος μετά. Υπέφερε ο κόσμος. Έτσι κι αυτός, έτσι και η οικογένειά του. Το 1940 έκοψε το τρέξιμο και κοίταξε μόνο να ζήσει.Πείνα! Έβλεπε τους παλιούς του συναθλητές, εκείνη την μεγάλη ομάδα του 1930, να λιμοκτονούν ή να τους σκοτώνει ο γερμανικός κατοχικός στρατός.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Φτωχολόϊ και αρχοντολόϊ

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.
Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!

Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

«Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»

STAMNA+ME+NERO2Ένας πατέρας με μεγάλη οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες μαζί με την οικογένεια. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
- Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;

- Ωραία απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.

- Και τι έμαθες; συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:

- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Αν το μπορούσε ο καθένας μας, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος!!!

Το μεγαλείο της αγάπης... 
«Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»

Ο Χριστός προσεύχεται πάνω από το Σταυρό Του για τους σταυρωτές Του και παρακαλεί τον Ουράνιο Πατέρα Του: 
«Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Μέσα στον αβάσταχτο πόνο, που Του προκαλούσε το φρικτό μαρτύριο, ο Κύριός μας Ιησούς, ο Θεός της αγάπης, συγχωρεί τους σταυρωτές Του, προσεύχεται γι’ αυτούς και τους δικαιολογεί. 
Πόσο μεγάλη και πλατιά είναι η θεϊκή καρδιά και η αγάπη Του! Μας άφησε ένα σπουδαίο μήνυμα: Να συγχωρούμε με την καρδιά μας αυτούς που μας έφταιξαν. 
Να έχουμε κι εμείς πλατιά καρδιά για τους συνανθρώπους μας.

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Εγώ είμαι Κύριε! Ο Ιούδας Ισκαριώτης, ο μαθητής Σου!

Το Φιλί του Ιούδα 
Εγώ είμαι Κύριε! Ο Ιούδας Ισκαριώτης, ο μαθητής Σου! Ήρθα ξανά απόψε στον Κήπο της Γεσθημανή, για να Σε συναντήσω. Για να Σου δώσω και φέτος το φιλί της προδοσίας! Για να ξεκινήσει άλλη μια φορά το μαρτύριο των παθών Σου! 
 Για να σταυρωθείς και πάλι να Αναστηθείς! Εγώ είμαι ο Ιούδας! Το λέει και η καρδιά μου! Σε προδίδω με ένα φιλί. Πόσο ειρωνικό! Βλέπεις, δεν φόρεσα κουκούλα, δεν σε δείχνω με το δάκτυλο! 
 Δεν ήρθα απρόσωπα, ήμουν ένας από τους δικούς Σου! Ήρθα να σε φιλήσω, προσφωνώντας Σε, «Διδάσκαλε»! Και Εσύ, θα με αποκαλέσεις, «Εταίρε»! Και θα γευτώ ξανά την αλμύρα των δακρύων πάνω στο μάγουλο Σου. 
Εκείνα τα δάκρυα, που έσταξε η ψυχή Σου πριν από λίγο, στο ποτήρι των στεναγμών, που προσευχήθηκες, αν ήταν δυνατόν να μην πιείς τον πόνο του. 

Η Ελλάδα στους παγετώνες της θλίψης-Τέσσερα χρόνια μνημονίων,τέσσερα χρόνια Μεγάλης Παρασκευής!!!

Τι μπορείτε να κάνετε, για να απολαύσετε τις εορταστικές μέρες όσο γίνεται καλύτερα ξεφεύγοντας από την κατάθλιψη και την μελαγχολία.
Οι κακές ειδήσεις, προβλήματα υγείας, οι δόσεις των δανείων, της εφορίας, των ασφαλιστικών ταμείων, οι υποχρεώσεις που τελειωμό δεν έχουν, η ανεργία, οι άστεγοι σίγουρα μας προκαλούν φόβο για το αύριο και έλλειψη ελπίδας για κάτι καλύτερο. Ακούσματα όπως για  συνανθρώπους μας, που δεν έχουν να φάνε και καταφεύγουν στα συσσίτια, παιδιά που πεινάνε και τους χιλιάδες αστέγους, κάνουν το κλίμα των εορτών ιδιαίτερα βαρύ. Η ανεργία στο 30% επίσημα και τα κλειστά μαγαζιά σε όλες τις πόλεις βαραίνουν ακόμα πιο πολύ την όλη κατάσταση.
Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και τις μνήμες καιρών ευτυχισμένων, που παρήλθαν ανεπιστρεπτί, επιτείνουν την αίσθηση του κενού και του μάταιου. Μοναξιά, εγκατάλειψη και ανασφάλεια για ένα επερχόμενο, ζοφερό και ανεξέλεγκτο μέλλον και φυσικά η αβεβαιότητα και τα καθημερινά επιτείνουν την όλη ψυχολογία των ημερών. Άρα η μελαγχολία και η πιθανή κατάθλιψη στις φετινές εορτές είναι  κάτι γενικευμένο.

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΣΩΠΑΙΝΕΙ ΘΑ ΧΑΘΕΙ…

20140409-061050.jpg
Όχι δε θα είναι «σιωπή» αυτή η σιγή, αλλά μια κραυγή ουρανομήκης που θ’ ακουστεί στα πέρατα του κόσμου. Δεν έχει άλλωστε νόημα να σιωπά σήμερα κανείς, αφού «κι εκείνος που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί…»
Ο στίχος γραμμένος απ’ το Μήτσο Κασόλα θα επενδυθεί με τη μουσική του Γ. Μαρκόπουλου σαράντα χρόνια πίσω, όταν το άρμα έριχνε το σιδερένιο φράχτη του Πολυτεχνείου.
Σήμερα άλλα «άρματα» ρίχνουν το «φράχτη» της χώρας κι εμείς «άδομεν, εμπιπραμένων των οικιών» μας. Μεθαύριο θ’ απαγορευτεί η κυκλοφορία…

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

Στη παλάμη... και στην άμμο...

Τι ντροπή μου στ’ αλήθεια, ο Χριστός μου, να ‘χει χαράξει τ’ όνομά μου στο χέρι Του κι εγώ να ‘χω χαράξει το δικό Του στην άμμο. Τον ακούω να μου λέει: "Να! στις παλάμες μου επάνω σε ζωγράφισα". Τι ντροπή που το ίδιο δεν μπορώ να πω… 
Η ζωή μου σα μια θάλασσα πολυτάραχη, κυματώδη, με πολλή αμμουδιά. Το όνομα του Κυρίου μου δεν το χάραξα σ’ έναν βράχο επάνω να μη σβήνει, μα, στην άμμο. Και ως το κύμα σηκώνει, του Χριστού μου το όνομα σβήνει.

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα πουλιά!

Σαν σήμερα στις 12 Μαρτίου του 2005 έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος μας μουσικοσυνθέτης και στιχουργός Σταύρος Κουγιουμτζής

Το προφητικό τραγούδι:Θα 'ταν 12 του Μάρτη... τότε που 'φευγες...


''Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα πουλιά'' Έτσι μου άρεσε να τον αποκαλώ γιατί ήταν ένας άνθρωπος πολύ ευαίσθητος, απλός, σεμνός και ταπεινός, γεμάτος καλωσύνη και αγάπη για τους ανθρώπους. Αρκετά τραγούδια που έγραψε  αναφέρονται στα πουλιά, γεγονός που με άγγιζε  ιδιαίτερα και έκανε αυτά τα τραγούδια ακόμα πιο αγαπητά.(Αν δείς σε χέρι παιδικό πουλάκι πληγωμένο..., Όταν ανθίζουν πασχαλιές-Χελιδονάκι του Μαγιού, Περιστεράκι, Το πρώτο περιστέρι,Μη μου θυμώνεις μάτια μου-Πουλί θα γίνω και θα'ρθώ... , Το σακάκι μου κι' αν στάζει-Σαν πουλί στην άγκαλιά σου... , Ήθελα να 'μουνα πουλί, να 'μουν χελιδονάκι, Για χαρά καλή... έβγαλα φτερά κι' έγινα πουλί, κ.α).
Μικρό παιδί ακόμα ακούγοντας τα τραγούδια του, ένοιωθα τις χορδές της ψυχής μου να πάλλονται στα μονοπάτια του πενταγράμμου που εκείνος είχε χαράξει με το μουσικό του ταλέντο. Θυμάμαι ήταν χειμώνας όταν άκουγα ''Το σακάκι μου κι' αν στάζει'' σε στίχους του  Άκου Δασκαλόπουλου και μουσική του Σταύρου Κουγιουμτζή.

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Ξενητεμένες θύμησες...

Με το ''καϊκι'' του κυρ Οδυσσέα 
...ήρεμος τόπος και ο κούκος μέσα στων δένδρων το μαντήλι. Κι΄η θάλασσα που παίζει με τη φυσαρμόνικα το μακρινό μαράζι της γυναίκας της ωραίας που γύμνωσε τα στήθη της όταν η θύμηση μπήκε μέσα στις φωλιές. Κι΄οι πασχαλιές ράντισαν με φωτιά τη δύση.
Με το καϊκι και με τα πανιά της Παναγίας έφυγαν κατευόδιο των ανέμων οι εραστές της ξενητειάς των κρίνων.

Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ο πόνος εξαγνίζει την ψυχή

Καθώς η γη γίνεται γονιμότερη, όταν το αλέτρι βαθιά την οργώσει, έτσι και η ψυχή τότε γίνεται καρποφόρος στην αρετή, όταν ο πόνος, η ασθένεια βαθιά και συχνά την επισκέπτεται! 

Ο πόνος εξαγνίζει την ψυχή, την κάνει ταπεινή, πονετική, αγαθή, και έτσι καταστρώνεται το έδαφος για την θεία επίσκεψη.Όλα τα λυπηρά μάς αποστέλλονται, χωρίς κάθε αμφιβολία, για την θεραπεία της νοσούσης ψυχής μας, όπως διά των θλίψεων εμέσει το φαρμάκι της ηδυπαθείας και κάθε πάθους.

Ο εαυτούλης...

«Όταν ήρθαν οι Ναζί να πάρουν τους Τσιγγάνους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.»

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

Ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου

Νηστεύει ἡ ψυχή μου ἀπὸ πάθη
καὶ τὸ σῶμα μου ὁλόκληρο τὴν ἀκολουθεῖ.
Οἱ ἀπαραίτητες μόνο ἐπιθυμίες - καὶ 
τὸ κρανίο μου ὁλημερὶς χῶρος μετανοίας
ὅπου ἡ προσευχὴ παίρνει τὸ σχῆμα θόλου.

Κύριε, ἀνῆκα στοὺς ἐχθρούς σου.
Σὺ εἶσαι ὅμως τώρα ποὺ δροσίζεις
τὸ μέτωπό μου ὡς γλυκύτατη αὔρα.
Ἔβαλες μέσα μου πένθος χαρωπὸ
καὶ γύρω μου ὅλα πιὰ ζοῦν καὶ λάμπουν.
Σηκώνεις τὴν πέτρα - καὶ τὸ φίδι
φεύγει καὶ χάνεται.

Ἀπ᾿ τὴν ἀνατολὴ ὡς τὸ βασίλεμμα τοῦ ἥλιου
θυμᾶμαι πὼς εἶχες κάποτε σάρκα καὶ ὀστὰ γιὰ μένα.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Οι καμπάνες του Άϊ Θανάση κτυπούν χαρμόσυνα

Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα του Καλοκαιριού του 1980.Η ζωή στην ευλογημένη κωμόπολη της Βαλύρας που βρίσκεται κάτω από την Ιερά σκέπη της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας,το μοναστήρι της οποίας δεσπόζει πάνω στο όρος Ιθώμη,κυλούσε ήρεμα.
Προς το απομεσήμερο θυμάμαι με συγκίνηση τις καμπάνες του ενοριακού ναού του Αγίου Αθανασίου,εκεί που εμείς οι Βαλυραίοι πρωτοείδαμε το φως το αληθινό και ελάβαμε πνεύμα επουράνιο,να χτυπούν χαρμόσυνα.
Η είδηση είχε έλθει από την πρωτεύουσα.Ο μέχρι τότε Αρχιμανδρίτης και τοποτηρητής της Μεγαλουπόλεως π.Ευστάθιος κατά κόσμον Κωνσταντίνος Αθανασίου Σπηλιώτης, εκλεγόταν από την Ιερά σύνοδο Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης