Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Το παράπονο...

Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές… 
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Το πανέρι με τα σταφύλια...

Μια φτωχιά γυναίκα περνούσε κάποτε δίπλα από ένα αμπέλι γεμάτο σταφύλια.
«Πως θα 'θελα να είχα ένα τσαμπί απ' αυτά!»
Εκείνη τη στιγμή, περνά ο νοικοκύρης του αμπελιού. Τη χαιρετά και της λέει:
-Κυρούλα, θα 'θελες κανένα σταφύλι;
Και στην καταφατική απάντηση της, χώθηκε μέσα στ' αμπέλι για να κόψει.
Η γυναίκα περίμενε. Πέντε, δέκα λεπτά, ένα τέταρτο πέρασαν, χωρίς ο αμπελουργός να φανεί.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Υπεράνω όλων η αγάπη!

Νὰ τοὺς ἀγαπᾶτε καὶ νὰ τοὺς συμπονᾶτε ὅλους. «Καὶ εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη• ὑμεῖς δέ ἐστε μέλη Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους» (Α' Κορ. 12, 26-27). 
Αὐτὸ εἶναι Ἐκκλησία• ἐγώ, ἐσύ, αὐτός, ὁ ἄλλος νὰ αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε μέλη Χριστοῦ, ὅτι εἴμαστε ἕνα. Ἡ φιλαυτία εἶναι ἐγωισμός. Νὰ μὴ ζητᾶμε, «ἐγὼ νὰ σταθῶ, ἐγὼ νὰ πάω στὸν Παράδεισο», ἀλλὰ νὰ νιώθομε γιὰ ὅλους αὐτὴ τὴν ἀγάπη. Καταλάβατε; Αὐτὸ εἶναι ταπείνωση.

Τρίτη 12 Αυγούστου 2014

Το νόμισμα της καλοσύνης...

Δεν μπορώ να κρύψω την οργή μου όταν συλλογίζομαι την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την απάτη το ψέμα την απανθρωπιά.Δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, στην Ελλάδα των δολοφονικών μνημονίων, με μια κυβέρνηση απάνθρωπη που αποτελείται από ανθρωποειδή τέρατα. Κάθε μέρα είναι μια μέρα πόνου για τον φτωχό και τον άλλοτε μικρομεσαίο. Καθημερινά όλο και κάποια πονεμένη ιστορία θα δει το φως της δημοσιότητας. Ιστορίες που εξαγριώνουν τη ψυχή μου. Όμως ημερεύω,έστω για λίγο, όταν ανακαλύπτω ανθρώπους πραγματικούς, που έχουν ανθρωπιά μέσα τους. Ανθρώπους που υπήρξαν, που υπάρχουν και θα υπάρχουν.Ανθρώπους,λιγοστούς βέβαια, δεν τρέφω αυταπάτες, αλλά ήταν , είναι και θα είναι το αλάτι της γης.Μια ακτίνα φωτός, μια σταγόνα βάλσαμου στον ανθρώπινο πόνο. 

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Μόνο ο Θεός το ξέρει!!!

aloga
Κάποτε ζούσε σ” ένα χωριό κάποιος φτωχός γέροντας, ο οποίος είχε ένα όμορφο άλογο που τον βοηθούσε στις γεωργικές του ασχολίες και το οποίο ήταν τόσο όμορφο και δυνατό, ώστε ήταν γνωστό σε όλη τη γύρω περιοχή.
Κάποια μέρα, ένας πρίγκιπας που εντυπωσιάστηκε από τη φήμη και το παρουσιαστικό του αλόγου, θέλησε να το αγοράσει, προσφέροντας στον γέροντα ένα υπέρογκο ποσό. Αυτός, όμως, αρνήθηκε να πουλήσει το αγαπημένο του άλογο, µε το οποίο είχε δεθεί τόσα χρόνια, και επέστρεψε στο χωριό του.

-»Μα καλά είσαι ανόητος;» ρωτούσαν οι συγχωριανοί του.