Δεν μπορώ να κρύψω την οργή μου όταν συλλογίζομαι την κοινωνική αδικία, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την απάτη το ψέμα την απανθρωπιά.Δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας, στην Ελλάδα των δολοφονικών μνημονίων, με μια κυβέρνηση απάνθρωπη που αποτελείται από ανθρωποειδή τέρατα. Κάθε μέρα είναι μια μέρα πόνου για τον φτωχό και τον άλλοτε μικρομεσαίο. Καθημερινά όλο και κάποια πονεμένη ιστορία θα δει το φως της δημοσιότητας. Ιστορίες που εξαγριώνουν τη ψυχή μου. Όμως ημερεύω,έστω για λίγο, όταν ανακαλύπτω ανθρώπους πραγματικούς, που έχουν ανθρωπιά μέσα τους. Ανθρώπους που υπήρξαν, που υπάρχουν και θα υπάρχουν.Ανθρώπους,λιγοστούς βέβαια, δεν τρέφω αυταπάτες, αλλά ήταν , είναι και θα είναι το αλάτι της γης.Μια ακτίνα φωτός, μια σταγόνα βάλσαμου στον ανθρώπινο πόνο.
''Κάποτε, ο γνωστός συγγραφέας Ντοστογιέφσκυ βγήκε στον απογευματινό του περίπατο. Ενώ η ημέρα έφθανε στο σούρουπο ένας ζητιάνος άπλωσε το χέρι και ζητούσε βοήθεια.
Ο Ντοστογιέφσκυ ψάχνει τις τσέπες του να βρει κανένα κέρμα, αλλά δεν βρίσκει τίποτα. Ψάχνει το ρολόι του να το προσφέρει, αλλά και εκείνο το είχε ξεχασμένο στο σπίτι του.
Ο μεγάλος αυτός συγγραφέας κοκκίνισε λίγο στο πρόσωπο και πάνω στην αμηχανία του έσκυψε, φίλησε το χέρι του τυφλού και ψιθύρισε:
- Συγχώρα με, καλέ μου άνθρωπε, γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω.
Και ο γέρο ζητιάνος απαντά:
- Ευχαριστώ πολύ. Το πήρα. Αυτό που μου έδωσες δεν μπορούσα να το βρώ αλλού. Το νόμισμα της καλοσύνης σπάνια το βρίσκω.''
Ας δίνουμε λοιπόν κάτι από την αγάπη μας σε όποιον μας την ζητάει.Γεννιόμαστε όλοι μαζί,αλλά ο καθένας μας σε τούτη τη ζωή πορεύεται σε διαφορετικό δρόμο. Μα όταν πλησιάζει το τέλος, βρισκόμαστε και πάλι όλοι μαζί στο τέλος ενός και μοναδικού δρόμου που οδηγεί στο θάνατο!!!
Γιάννης Ελευθερίου-Ερρίκου Λινάρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου